در فصل اول کتاب وندیداد ( وی دیودات ) که از کتاب پنج گانه اوستا است از شانزده سرزمین بدین قرار یاد شده است:
- ائیریان وئجه ( کشور آریایی ها )
- سوغوده ( کشور سغد )
- مورو ( مرو )
- باخذی ( بلخ و باختر )
- نیسایه ( حوالی نیشابور یا سرخس )
- هرای و ( هرات )
- وای کرته ( کابل )
- اوروه ( طوس یا غزنه )
- وهرکان ( گرگان )
- هرهواتی ( رخج )
- ای تومنت ( هیرمند )
- رگا ( ری )
- شخره ( شاهرود )
- ورنه ( البرز )
- هپت هندو ( پنجاب )
- ولایتی که در کنار رودخانه ی رنگهه بوده است
ائیریان وئجه به زبان سانسکریت که خواهر زبان اوستا است اریه ورته می شود به معنی زادگاه و سرزمین آریا هاست. در وندیداد می نویسد که این سرزمین ده ماه زمستان و دو ماه تابستان داشته است و به علت سرما یا تنگی جا آریا های ایرانی مجبور به مهاجرت از آن جا شده اند. محل این کشور را برخی از علما ، حوزه علیای رود سیحون و اراضی حوالی آن دانسته اند.